Bazen bir şey oluyor ve içimden bir parça kayıyor. Acı, tek hissettiğim his oluyor. Sonra fark ediyorum kan boşalıyor sol tarafımdan ağrıyor. O an yazmaya başlıyorum kendi kendime konuşarak, kendime bağırarak, kendime kızarak, çığlık atarak, lanet ederek bağırışlarımla yazıyorum. Kan kusuyorum adeta kalbim daha fazla acı çekmesin diye kendi ağzımla kendime itiraf ediyorum her şeyi. Olan veya olmayan tüm duygularımla yazıyorum. Boş gözlerle baktığım bir anda yazıyorum. Gözyaşımdan içerek yazıyorum. Her kelimem hayatım oluyor birden. Başkasını yazarken ben oluyorum. Sonra etrafıma bakıyorum, insanların tepkisizliği cıldırtıyor beni. Cığlık atarak yazıyorum yazımı kimse duymuyor. İtiraflarımı tek kağıtlar fark ediyor. Susuyorum sonra daima diyorum hep susacağım. Yine bir an geliyor yine kalbimin parçasını kaybediyorum elimde değil yazıyorum. Elimin kalbimin ritmine uyduğunu fark ediyorum. Eğer ellerim durursa kalbim duracak sanıyorum hızlı hızlı yazıyorum. Yoruluyorum sonra yavaşlıyor ellerim dinlendirmeden devam ediyorum. Tükeniyor düşüncelerim, cümle kuramıyorum duruyor aniden ellerim. Hareket edemiyorum sanıyorum. Soğuk, buz gibi ellerim. Boş gözlerim, sakın kapanma! Kapanıyor gözlerim... cığlıklarım kadar sessiz ölüyorum, intihar diyorlar, bir kutu ilaç içmiş. Hayır diyorum mecbur bıraktılar. Yaşatmadılar, yaşayamadım. Bakın gözlerimden yaş akıyor, kalbim atmıyor sadece. Duymuyorlar ruhumu ama o devam ediyor. Bilmez misiniz ölmeden önce hayat film şeridi gibi geçermiş gözlerin önünden. Hayatını gördü ölmeden önce ağlayarak öldü, silin gözyaşlarını! Üşür o buz gibi yerde. Bağırıyor sonra cadde ortasında o burada öldü yazısını yazıyordu, kan kusuyordu görmediniz mi bakmadınız mı duymadınız mı. Neredeydiniz? Cevap verin, ölüme terk ettiğiniz bu insana hesap verin. Duyun artık duyun! Ağlayarak öldü, hayalleriyle öldü, kalbini parçaladılar da öldü. Sonra cevapsız insanlara bakarak bağırdı'' İyi ki de öldü... Böyle yaşamaktansa ölünür daha iyi. Hiç mi tanımadınız, görmediniz de sadece ölümünü izlediniz. Hep derdi zaten arkamda savunmasız bir kardeş bırakmasam dakika durmam bu hayatta. Haklıymış... Ama üzülüyorum işte. Arkasında sadece ablam nerede, bir daha gelmeyecek mi diye ağlayan bir kardeş, aklına geldikçe boğuluyormuş gibi olan bir anne ve yarım kalmış bir kitap bıraktı. Gerisi mi? Onlar Hep Yalandı!''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder